Sinds vanuit Europa zoveel jongeren zich hebben aangesloten bij de gewapende strijd in Syrië is de maatschappelijke bezorgdheid over de aantrekkingskracht die radicalisme en extremisme op bepaalde groepen jongeren lijken uit te oefenen aanzienlijk toegenomen. Op grond van eerder onderzoek is aannemelijk dat affiniteit met radicale en extremistische opvattingen onder jongeren niet ongewoon is. De richting van die opvattingen nemen jongeren meestal over van hun ouders, met dien verstande dat zij vaak de neiging hebben extremer te worden. Sommigen van hen zijn bovendien gemakkelijker bereid de daad bij het woord te voegen. Voor het overgrote deel van de jongeren geldt echter dat het nemen van afstand tot de opvattingen van hun ouders onderdeel is van hun verzelfstandigingsproces. Het eindpunt van dat proces is meestal dat de jongere zich invoegt in de heersende, geïnstitutionaliseerde politieke cultuur.
De kwaliteit van de sociale bindingen die jongeren onderhouden met gezin, familie, buurt, school en samenleving bepalen uiteindelijk of jongeren zich uiteindelijk ontwikkelen tot verantwoordelijke, goed geïntegreerde en betrokken burgers. Persoonlijke betrokkenheid, herkenbare contexten en het voorkomen van anonimiteit zijn noodzakelijke ingrediënten voor een samenleving die in staat is jongeren een gevoel van veiligheid en vertrouwen in de samenleving te bieden. De praktijk leert echter dat vooral de meest kwetsbare jongeren te maken hebben met omgevingen die steeds minder verbindingskracht ontwikkelen: probleemgezinnen, onveilige en anonieme buurten, grote onpersoonlijke scholen en een gebureaucratiseerd stelsel van jeugdzorg.
Bij Risbo wordt sinds 2007 onderzoek gedaan naar processen van radicalisering vanuit pedagogisch perspectief. Met name de gezinscontext waaruit jongeren die radicaliseren afkomstig zijn wordt onder de loep genomen, maar ook de rol van andere opvoeders (zoals leraren, jongerenwerkers, politie) is onderwerp van onderzoek.